*    آقا، مگر نه این‌که خداوند، ما را که خلق کرد، فرمود: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُون»؟ و مگر همو برای آن‌که ما را در مسیر عبادتش قرار دهد، به ابتلا نکشاند: «الَّذِی خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَیاةَ لِیَبْلُوَکُمْ أَیُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلا»؟ ابتلایی که انسان را پرورش می‌دهد و تربیت می‌کند؛ او را صبور و مقاوم می‌سازد تا در سه برهه‌ی خطیر‌ ِ "التزام به اطاعت"، "اجتناب از معصیت" و "تحمل مصیبت"، بیمه شود؛ قلوب و نفوس را تطهیر و تمحیص می‌کند و بالاخره، خداترسی و میل به تقوا و از سوی دیگر، تضرع و فروتنی را در جان آدمی پایه می‌ریزد. با این وصف، ابتلا، مهمترین ابزار "انسان‌سازی" است و به اندازه‌ی کمیت و کیفیتش، می‌تواند انسان را در سلوک به سوی خدا کمک، و چون نردبانی، پله پله و مرتبه به مرتبه، مخلوق را به وصال خالق نزدیک‌تر کند و خدا نکند که کسی در بازی ابتلا، ببازد که در آن صورت... وا اسفاه!

*       در اتفاقات تاریخی و سرگذشت‌ امت‌های پیشین که دقیق می‌شویم یک نکته‌ای مشخص می‌شود و آن هم این‌که ابتلاء- اگرچه مربوط به یک شخص باشد، اما- می‌تواند دیگران را نیز در مسیر خود، همراه کند و علاوه بر نتایج مثبت و منفی‌ای که برای خودِ مبتلا دارد، بر کسانی که در آن بلا داخل شده‌اند نیز، اثراتی بگذارد. مثلا در داستان حضرت یوسف- علی نبینا و آله و علیه السلام- ، خود او به واسطه‌ی تحمل بر آن مصیبت، و پدرش به خاطر کظم غیظ و صبر، به درایج عالی مادی و معنوی رسیدند. از آن طرف، برادرانش و نیز زلیخا- اگرچه در انتها، عاقبت خیری پیدا کردند،اما- در ابتدای راه، از مسیر صحیح منحرف شدند و ابتلاء به ضرر آن‌ها تمام شد.

*       می‌گویند هر کس به تناسب درجات ایمانی و اعتقادی‌اش، به بلا کشانده می‌شود؛ یعنی "هر که در این بزم، مقرب‌تر ‌است جام بلا بیشترش می دهند"! پس شما - ذوات مقدس معصومین، علیکم السلام- هدف بیشترین و عظیم‌ترین بلایا بوده‌اید و عظمت ابتلائات وارد شده بر شما، زمینه‌ی قرب و وصال برتری را برای شما فراهم کرده است؛ آن‌قدر که "لا نبیٌّ مُرسلٌ و لاصدّیقٌ و لا شهیدٌ ... الّا عَرَّفَهم جلالةَ أمْرکم و عِظَمَ خَطَرکم"...

*       آقا خودمانیم؛ ابتلائات ما که کاری ازشان بر نمی‌آید؛ چون همان‌قدر کوچکند که ظرفیت وجودی ما! اما ابتلائات شما، برای سلوک، مؤثرتر و راه‌گشاتر است و تبارک الله از کرامت شما که حتی حاضرید دیگران را در بلای خودتان شریک کنید و از این طریق، دست‌گیر باشید. این‌جاست که معلوم می‌شود چرا حتی اگر کسی در مصیبت شما، اهل بیت پیامبر- علیکم السلام آهی بکشد، به مقامات باور نکردنی‌ و عجیبی نائل می‌شود. چون شما ما را به «حضور در بلا»ی خودتان پذیرفته‌اید؛ آن‌چنان‌که گویا در بلایای سهمگین شما سهیم هستیم و مبتلا به بلای شما گردیده‌ایم...

*           می‌دانید آقا، ما در ندبه‌های صبح جمعه‌مان بارها خوانده‌ایم:«اللهمَّ لَکَ الحمدُ علی ما جَری بهِ قضائُکَ فی أولیائِک» و کمتر کسی از ما فهمیده است که یکی از مصادیق بارز دست‌گیری و راهنمایی شما، ائمه‌ی معصومین- علیکم السلام- در همین یک جمله، نهفته است! شما به ما یاد داده‌اید که چونان مبتلایان - که مأمور به شکر و حمد خداوند هستند- خود را در مصیبت و بلای شما، اهل البیت- علیکم السلام-  «صاحب ابتلاء» بدانیم و خدا را بر این مصیبت، شکر کنیم! سختی و مشکلات تحمل آن مصیبت را شما، خاندان، به جان خریدید و ما، تنها با همراه شدن در غم آن مصیبت‌ها، از نتایج عالی آن‌ها بهره می‌بریم... الله اکبر از این همه کرامت!

*           عجیب‌تر، «زیارت عاشورا» است که در آن به ما یاد داده‌اید که نه تنها خدا را بر این مصیبت، شکر و حمد کنیم که از او، بهترین و عالی‌ترین ثواب‌ها و پاداش‌هایی را بخواهیم که بر یک «مصیبت‌زده» و «صاحب عزا» می‌دهد! آن‌جا که می‌‌خوانیم: «و أَسأَل اللّهَ بحقِّکم و بالشّأنِ الّذی لَکم عنده أَن یُعطِیَنی بِمُصابی بکم أَفضلَ ما یُعْطی مُصاباً بمُصیبَته» و در انتهای آن زیارت اسرارآمیز، ما را یاد داده‌اید که سر بر سجده بگذاریم و خدا را به خاطر شراکت در مصیبت شما و به عنوان نعمتی بزرگ، حمد کنیم:«اللهم لکَ الحمدُ حَمدَ الشاکرینَ لکَ علی مُصابِهم».

*       در روایات و منقولات رسیده از آبا و اجداد شما که دقت می‌کنیم متوجه می‌شویم که در میان مصیبت‌ها و بالایای وارد شده بر شما، مصیبت «حضرت نفس مطمئنه»، از باقی مصائب، سخت‌تر و عظیم‌تر بوده و گویی همین مسئله است که ارزش و جایگاه ویژه‌ای به ماجرای عاشورای حسینی بخشیده است؛ چراکه علی القاعده، این بلا، قدرت بیشتری برای سلوک مبتلایان دارد. روایات بسیار و تأکیدات فراوان خاندان شما بر توجه دادن ما به این بلای عظیم، کرامت شما را می‌رساند که گویی خواسته‌اید ما راه میان‌بر و سریع‌تری را برای رسیدن به هدف و غایت خلقتمان پیدا کنیم!

*       این‌جاست که اشک، محلی از اعراب پیدا می‌کند و وسیله و ابزاری می‌شود برای همراه شدن و سلوک با این بلا... و گویی به همین دلیل است که قطرات شور اشک، وقتی در مصیبت خاندان شما- و خاصّه آن «امام شهید»- از چشمه‌ی چشممان می‌جوشد، تبدیل به اکسیری می‌شود که سیاهی گناه را به نورانیت روح مبدل می‌کند. اشک، اولین پله و مرتبه‌ در سلوک با بلای «حضرت ذبح عظیم» است و گویی مأموریت دارد تا ما را از بند آلودگی‌هایی که به پای روحمان بسته شده، نجات ‌دهد و برای اوج گرفتن، آماده‌مان کند... اما حیف که ما همیشه در این مرحله موقت می‌شویم و یادمان می‌رود که اشک، نه هدف، که وسیله‌ای است برای رسیدن به هدف...

*       قربان اشک‌های چشمتان، آقا؛ که تازه می‌فهمم  اشک‌های شما، بسیار فراتر از غلیان محبت فرزند به پدر است. اشک‌های شما نه چونان اشک‌های ما، برآمده از احساسات سطحی و چه بسا افسردگی‌های شخصی، بلکه ابزاری برای «همراه شدن با بلای یکی از اولیای عظام الهی» و «تقرب به سوی خدا»ست. نه تنها شما، که انبیاء و اولیا نیز در طول تاریخ- حتی زمانی که این اتفاق، به وقوع نپیوسته بود- با گریه و ماتم بر این مصیبت، خود را در مسیر سلوک با آن قرار می‌دادند و افسوس که چقدر فاصله است بین اشک‌های ما و اشک‌های شما...

*         این گونه که بنگریم تازه متوجه خواهیم شد که چرا آن «سفینه‌ی نجات» - که برای احیای دین جدش قیام کرده بود- خود را فدایی راه اشک‌ها می‌خواند! چراکه اشک، سمبل و نشانه‌ی یک حرکت عظیم و سیر الی الله و در نتیجه، تحقق هدف خلقت است و این هدف در نظر اولیای خدا، چنان پراهمیت و خطیر است که حتی فدایی شدن کسی چون «حضرت ثار الله» - علیه السلام- را در راه تحقق آن، کم و قلیل جلوه می‌بینند؛ چنان‌چه عمه‌ی بزرگوارتان، زینب کبری –سلام الله علیها- دست بر زیر جسد بی‌سر برادر برد و فرمود:«اللهم تقبل منا هذا القلیل».

*       در مظلومیت جدتان، «حضرت مصباح فی زجاج» -علیه السلام- همین بس که ما خیال می‌کنیم مصیبت او، در غروب عاشورای سال 61 هجری به پایان رسید و هیچ حواسمان نیست که هر سال، محرم که می‌رسد فریاد «حضرت عز الاسلام» بلند می‌شود که «إن کانَ دینَ مُحمدٍ لمْ یَستَقِمْ إلّا بِقَتلی فَیا سُیُوفُ خُذینی» و خود را در معرض شمشیرهای گناه و جهل و غفلت ما قرار می‌دهد، دوباره تکه تکه می‌شود و مذبوح می‌شود؛ شاید که قطره اشکی از چشم‌های ما بجوشد، تیرگی گناه را از دل‌های ما بزداید و ما را برای بندگی مهیا کند. کلامش گهربار، آن امام راحل- رضوان الله علیه-  که فرمود:« محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه می‌دارد» و راستی اگر محرم و صفر نبود اسلام خیلی پیش‌تر، در مرداب معاصی و معایب ما از بین رفته بود...

*       با این وصف، «هَل مِن ناصر یَنصُرُنی و هل مِن مُعین یعیننی»، نه فقط مردم آن عصر و انبوه کوفیانی که در مقابل جد شما صف کشیده بودند، که تک تک ما محبین و شیعیانش را نیز مورد خطاب قرار داده است. آن زمان، نصرت ایشان به جنگیدن بود و امروز به ورع و قدم گذاردن در مسیر عبودیت؛ و مگر نه آن‌که جدتان امیرالمؤمنین – علیه السلام- فرمود:«أعینونی بورع»؟!

*       شب اول محرم، یکی از رفقای اهل حال، پیامکی زد که عجیب پرمعنا بود: «از امشب تا اربعین فرصت داری تا کشف کنی که چه راهی کوتاه و مطمئن، تو را به سپاه حسین-علیه السلام- می رساند. همیشه «چهل روز» نتیجه‌بخش بوده و هست. پس، این چهل روز را غنیمت بدان. در این صورت است که می توانی اسم خودت را منتظر بگذاری»...