عليکم السلام. صحبت‌هاي شما جاي طرح خيلي مباحث را باز کرده اما نمي‌شه همه‌اش را در اين قالب، مطرح کرد. لذا من فقط به دو سه مورد از شاخصه‌هاي صحبتتون اشاره مي‌کنم. قبلش اين را متذکر بشم که اگرچه خيلي سعي کرديد عوام را بالا ببريد و ارج بذاريد، اما عملاً اين قشر را پايين‌ترين قشر از لحاظ فرهنگي، و خواص را متولي بالا بردن فهم و درک اون‌ها محسوب کرديد؛ در حالي‌که – لااقل توي مصداق اين پست- اين طور نيست. به نظرم تقسيم بندي «مردم و مسئولين» نسبت به تقسيم بندي «عوام و خواص» به صواب، نزديک‌تره. تعريفي که از معرفت ارائه کرديد تا حدودي درسته؛ اما کامل نيست. کامل شدنش به اينه که در کنار قلبي دونستن اون، حتما به بازتابش در عمل هم اشاره کنيم؛ چراکه اگه صرفاً قلبي بدونيمش، برخورد سليقه‌اي و دل‌بخواهي با معارف ديني را غير مستقيم، صحه گذاشتيم. يعني اگه فقط قلب را ملاک معرفت عنوان کنيم، طرف مي‌تونه ادعا کنه که در يک مجلس لهو و لعب هم مي‌تونه با خدا ارتباط بگيره. شعار «دلت پاک باشه» را لابد از خيلي از اين‌ها که اهل گناهند شنيديد. در حالي‌که از منظر قرآن و روايات، ايمان – به عنوان يه امر قلبي- وقتي محلي از اعراب پيدا مي‌کنه که در کنار عمل صالح باشه. پس در مسير سلوک عرفاني، معرفت قلبي نقطه ي شروعه و اگر به عمل نينجامه هيچ فايده‌اي نداره. من نمي‌خواستم وارد اين بحث بشم؛ چون شيريني حضور مردم را تلخ مي‌کرد؛ اما حالا که پيش اومد عرض مي‌کنم. متاسفانه بخشي از زوار، جمکران را با پارک اشتباه گرفته بودند! اين‌که تا صبح بنشيني کنار خيابون و به چراغ‌ها و مردم نگاه کني و آخر سر دلت را خوش کني که من نيمه شعبان جمکران بودم چه فايده‌اي داره؟! البته اين حالت خوش‌بينانه‌اش بود؛ خدا نکنه که هم‌چين شبي توفيق بودن توي جمکران را پيدا کني اما تا صبح دنبال گناه باشي؛ يا اينکه نماز صبحي که امام زمان –عليه السلام- به طور خاص سفارش کردند را ادا نکني. خب... مسلما اين ديگه نمي‌تونه يه زيارت با معرفت باشه.درباره‌ي بنيادي عمل کردن و دوري کردن از کارهاي تکراري و بي‌فايده با شما موافقم و اميدوارم که هم‌چين اتفاقي زودتر از سوي مسئولين پيگيري بشه. اما کلامتون پيرامون شيعه و سختي‌ها، دور از منطق بود. تحمل سختي و حتي عذاب در مسير اهل بيت -عليهم السلام- کاملا پسنديده است؛ اصلا امام علي-عليه السلام- فرمود شيعه‌ي من با رنج و سختي عجينه. اما رنجي که که از سوي دشمن تحميل شده باشه؛ نه اين‌که خودمون، خودمون را عذاب بديم! اصلا مگه نفرمودند زينت ما باشيد؟ اگه اون شب يه نفر غير شيعي يا غير مسلمون مي‌اومد جمکران،انصافا درباره‌ي شيعه چي فکر مي‌کرد؟! در عصري که دشمن قسم خورده با هر وسيله‌اي که شده شيعه را بکوبه، عين اهمال‌کاريه اگه خودمون، اين طور وجهه‌مون را خراب کنيم.